Annyong Haseyo ;)
To start this, I'm a KPOP lover. My bias group is So Nyeo Shi Dae, and my ultimate bias is the very adorable Crocodile Yoong. And I really, really love them.
Hi hello ;)
Ako nga pala si Cerisemie (Pronounced as Serismi). 18 years old, taga Bulacan. Upon growing up, reading books was really my past time. Ako iyong tipo ng bata na kapag pinasok mo sa isang bahay na puno ng libro, take note, lalo na ang National Book Store, you can leave me there. Uupo ako sa may reading section, at magsisimulang magbasa. I remembered one time, napapagalitan na ako ng Mother ko dahil sa tuwing nawawala ako sa SM, naroon lamang ako sa Bookstore na iyon. Imagine, hinahanap nila ako, pero nandoon lamang ako, nakaupo? Hahahaha. Sometimes naman, kapag walang magawa, I play glockenspiel (Lyre para mas maintindihan) simula elementary and up to now. Eversince I was a kid, I was fond of reading and watching love stories. Marahil kasi, naghahanap ako ng pagmamahal sa mga taong nakapaligid sa akin and iyong pagbabasa at panunuod ang makakapagsatisfy ng mga bagay na hinahanap at kinakailangan ko. You see, I was part of a broken family, kaya siguro naging ganito ako. May pilit na hinahanap, may pilit na tinutuklas.
My journey as a writer begun when I was in my Junior years, High School. Natuwa kasi ako sa paggawa ng storya ng bestfriend ko about sa aming barkada kaya nagkaroon din ako ng hilig na gumawa ng sarili ko naman. Ewan ko ba, kuntento naman ako before na magbasa lang ng ilang novel or pocketbooks na galing sa PHR pero simula nang mabasa ko ang ginawa ng bestfriend ko, something's triggered inside of me. Well, My First Love is actually my first story. Noong third year ako, nakasulat lang ito sa notebook ko and I didn't have any courage back then to post it somewhere else or ipabasa man sa mga kaibigan ko. Nagpapasalamat nga ako hanggang ngayon sa sarili ko na hindi ko pinabasa sa kanila, paano ba naman, the way of my writing before was really immature. Most probably, kung sakaling pinabasa ko sa kanila iyon that time, they're making faces at sure akong pagtatawanan nila ako. Then after 2 years, I started to write online. I was already in my first year in College. That was actually January 2012. Wattpad is actually my first stop since iyon 'yung parang sikat that time, though naabutan ko ang CC (Creative Corner) era, I prefer Wattpad kasi mas madaling gamitin. Eventually, ang pagsusulat na ang naging hobby ko. Pero aaminin ko naman na dumating sa point na tinamad at nawalan din ako ng gana. Syempre, aminin man natin o hindi, at hindi na ako magpapakaipokrita, gumawa ako ng Wattpad Account and posted some of my stories dahil syempre gusto kong makilala and may makapansin ng mga gawa ko. And dahil walang masyadong pumapansin that time, nawalan ako ng gana.
Pero I'm telling you, sa nagbabasa nito, hanggang ngayon naman eh nae-experienced ko iyon. Tatanungin niyo ako kung bakit ganoon gayong I have a thousand of reads already and a thousand of votes? Kasi nandoon pa rin iyong feeling na, bakit ganoon? Bakit hanggang doon lang iyong reads and votes ng story ko? Am I not worth it so the other readers doesn't want to read my works? Iyong mga ganoong tipo. Iyong feeling na, bakit? Hindi pa ba ako ganoon kagaling as a writer at walang pumapansin? Argh, it's really frustrating to think that stuffs, really.
I'm not being boastful, I'm just telling the truth. Masasabi kong hindi pa ako ganoong kasikat as a writer katulad nang gusto kong mangyari but then again, that 3 years of writing, I must say na malaki na kahit papaano ang na-improve ko sa aking pagsusulat. Hindi na ako katulad ng dati na immature and walang sense sa pag-iisip ng mga twist and possible problems that may occur throughout the story. Mas malalim na ako ngayon, maybe because nadagdagan ang edad ko kaya medyo nag-matured ako? LMAO. I just wanted to say na, sa loob ng 3 years, marami na rin akong natutunan. marami na rin akong nabasa. Marami na rin akong napansin.
Kaya sa nagbabasa nito at umaasa na maging katulad ng paborito mong author, aba, huwag kang titigil! 'Wag kang susuko! 'Di porket walang nagbabasa eh titigil ka na. Hintay lang, pasasaan ba't may papansin din. Siguro iyong tanging masasabi ko lang,,,,
Great opportunities are coming when you're not just waiting for it to come, but also, when you're learning from it before it may come.
Well by the way, my username has actually two meanings. Cerise is a color, a variety of Red. Then Mie is actually part of my name. So when I combined it, it ends as Cerisemie. *Wink, wink* Yeah i know, walang creativity. HAHAHA!
P.S, madali naman po akong kausapin. Just type any message in my message board or in my inbox, kakausapin ko kayo. Pero sana, 'wag niyo akong kausapin kung magpapabasa lang kayo ng stories. Dahil kung sakali, kakalmutin ko kayo. LMAO.
Ako nga pala si Cerisemie (Pronounced as Serismi). 18 years old, taga Bulacan. Upon growing up, reading books was really my past time. Ako iyong tipo ng bata na kapag pinasok mo sa isang bahay na puno ng libro, take note, lalo na ang National Book Store, you can leave me there. Uupo ako sa may reading section, at magsisimulang magbasa. I remembered one time, napapagalitan na ako ng Mother ko dahil sa tuwing nawawala ako sa SM, naroon lamang ako sa Bookstore na iyon. Imagine, hinahanap nila ako, pero nandoon lamang ako, nakaupo? Hahahaha. Sometimes naman, kapag walang magawa, I play glockenspiel (Lyre para mas maintindihan) simula elementary and up to now. Eversince I was a kid, I was fond of reading and watching love stories. Marahil kasi, naghahanap ako ng pagmamahal sa mga taong nakapaligid sa akin and iyong pagbabasa at panunuod ang makakapagsatisfy ng mga bagay na hinahanap at kinakailangan ko. You see, I was part of a broken family, kaya siguro naging ganito ako. May pilit na hinahanap, may pilit na tinutuklas.
My journey as a writer begun when I was in my Junior years, High School. Natuwa kasi ako sa paggawa ng storya ng bestfriend ko about sa aming barkada kaya nagkaroon din ako ng hilig na gumawa ng sarili ko naman. Ewan ko ba, kuntento naman ako before na magbasa lang ng ilang novel or pocketbooks na galing sa PHR pero simula nang mabasa ko ang ginawa ng bestfriend ko, something's triggered inside of me. Well, My First Love is actually my first story. Noong third year ako, nakasulat lang ito sa notebook ko and I didn't have any courage back then to post it somewhere else or ipabasa man sa mga kaibigan ko. Nagpapasalamat nga ako hanggang ngayon sa sarili ko na hindi ko pinabasa sa kanila, paano ba naman, the way of my writing before was really immature. Most probably, kung sakaling pinabasa ko sa kanila iyon that time, they're making faces at sure akong pagtatawanan nila ako. Then after 2 years, I started to write online. I was already in my first year in College. That was actually January 2012. Wattpad is actually my first stop since iyon 'yung parang sikat that time, though naabutan ko ang CC (Creative Corner) era, I prefer Wattpad kasi mas madaling gamitin. Eventually, ang pagsusulat na ang naging hobby ko. Pero aaminin ko naman na dumating sa point na tinamad at nawalan din ako ng gana. Syempre, aminin man natin o hindi, at hindi na ako magpapakaipokrita, gumawa ako ng Wattpad Account and posted some of my stories dahil syempre gusto kong makilala and may makapansin ng mga gawa ko. And dahil walang masyadong pumapansin that time, nawalan ako ng gana.
Pero I'm telling you, sa nagbabasa nito, hanggang ngayon naman eh nae-experienced ko iyon. Tatanungin niyo ako kung bakit ganoon gayong I have a thousand of reads already and a thousand of votes? Kasi nandoon pa rin iyong feeling na, bakit ganoon? Bakit hanggang doon lang iyong reads and votes ng story ko? Am I not worth it so the other readers doesn't want to read my works? Iyong mga ganoong tipo. Iyong feeling na, bakit? Hindi pa ba ako ganoon kagaling as a writer at walang pumapansin? Argh, it's really frustrating to think that stuffs, really.
I'm not being boastful, I'm just telling the truth. Masasabi kong hindi pa ako ganoong kasikat as a writer katulad nang gusto kong mangyari but then again, that 3 years of writing, I must say na malaki na kahit papaano ang na-improve ko sa aking pagsusulat. Hindi na ako katulad ng dati na immature and walang sense sa pag-iisip ng mga twist and possible problems that may occur throughout the story. Mas malalim na ako ngayon, maybe because nadagdagan ang edad ko kaya medyo nag-matured ako? LMAO. I just wanted to say na, sa loob ng 3 years, marami na rin akong natutunan. marami na rin akong nabasa. Marami na rin akong napansin.
Kaya sa nagbabasa nito at umaasa na maging katulad ng paborito mong author, aba, huwag kang titigil! 'Wag kang susuko! 'Di porket walang nagbabasa eh titigil ka na. Hintay lang, pasasaan ba't may papansin din. Siguro iyong tanging masasabi ko lang,,,,
Great opportunities are coming when you're not just waiting for it to come, but also, when you're learning from it before it may come.
Well by the way, my username has actually two meanings. Cerise is a color, a variety of Red. Then Mie is actually part of my name. So when I combined it, it ends as Cerisemie. *Wink, wink* Yeah i know, walang creativity. HAHAHA!
P.S, madali naman po akong kausapin. Just type any message in my message board or in my inbox, kakausapin ko kayo. Pero sana, 'wag niyo akong kausapin kung magpapabasa lang kayo ng stories. Dahil kung sakali, kakalmutin ko kayo. LMAO.
-- Jam Mendoza ;)
Hey look, this is me! *Wink, wink*
Copyright © 2012 CerisemieStories. All Rights Reserved.
No part of these pages, either text or image may be used for any purpose. Therefore, reproduction, modification, storage in a retrieval system or
re-transmission, in any form or by any means, electronic, mechanical strictly prohibited without prior written permission.
DISCLAIMER: I do not own any of the photos used in this page unless stated.
re-transmission, in any form or by any means, electronic, mechanical strictly prohibited without prior written permission.
DISCLAIMER: I do not own any of the photos used in this page unless stated.